Ο κόσμος
είναι φυλακή και το κλειδί για την απόδραση είναι το θέατρο
|
|
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΣΤΟ KPATIKO ΘΕΑΤΡΟ BOPEIOY ΕΛΛΑΔΟΣ
Σκηνοθετεί στο ΚΘΒΕ από το 1980. Οι παραστάσεις του ή υμνήθηκαν ή... «θάφτηκαν» από την κριτική. Όλες όμως ήρθαν πρώτες σε εισιτήρια. Οι ηθοποιοί-μαθητές του μιλούν για τον «μέντορα» και οι διευθυντές για τον σκηνοθέτη που φέρνει τα περισσότερα εισιτήρια. Με τον ίδιο τρόπο έφερε στο ψηφοδέλτιο της παράταξης στον Δήμο Θεσσαλονίκης 9.000 σταυρούς. Ο ίδιος το αποδέχεται. «Εγώ είμαι ένας σταρ», δηλώνει τονίζοντας την ευθύνη του ωμέγα στο «εγώ» και φοβάται πως ο κόσμος «είναι φυλακή και το θέατρο το κλειδί για την απόδραση».
- Πάλι οι παραστάσεις σας ήρθαν πρώτες σε εισπράξεις και αριθμό θεατών...
Επί 24 χρόνια πρώτες έρχονται...
Έχει συνταγή η επιτυχία;
Δεν λέω ψέματα. Είναι κι αυτή η «συνενοχή στο υπονοούμενο».
Και το ταλέντο;
Ταλέντο στο θέατρο είναι η διαθεσιμότητα. Το να είσαι πάντα μαθητής.
Υπήρξε παράστασή σας που να «πάτωσε»;
Βεβαίως. Τουλάχιστον τρεις, και είναι οι αγαπημένες μου...
Θα αμείβεστε πολύ (περισσότερο από τους άλλους)...
Ούτε μια δραχμή παραπάνω. Παίρνω τέσσερα εκατομμύρια (δρχ.) ανά σκηνοθεσία.
Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Παρίσι - Νέα Υόρκη, θέατρο - σινεμά - τηλεόραση - μουσικές σκηνές. Επιλέξτε...
Θέατρο και Θεσσαλονίκη. Τα άλλα είναι επικερδή. Εδώ νιώθω πως είμαι σε συνεχείς διακοπές.
H θητεία των... 9.000 σταυρών στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης δεν επαναλήφθηκε...
Δεν έλειψα ούτε από μία συνεδρίαση. Ύστερα, άλλαξαν τα πράγματα.
Διευθυντή του ΚΘΒΕ όμως δεν σας έκαναν...
Ευτυχώς, γιατί θα μου 'κανε κακό. Θα άκουγα μόνο το «ναι», το «τι καλός είσαι» από τους ανθρώπους. Εγώ διεκδικώ την αλήθεια, το «όχι» τους.
Συνεργαστήκατε με τους εννέα απ τους 12 διευθυντές του ΚΘΒΕ από ιδρύσεώς του. Ποιον ξεχωρίζετε;
Τον Μπακόλα. Με διαφορά. Ήταν ντόπιος, ήταν συγγραφέας, ήταν δημοσιογράφος. Γνώριζε και αγαπούσε την πόλη και το θέατρο.
Τελικά, η Θεσσαλονίκη αγαπά το θέατρο; Αγαπά το αληθινό θέατρο. Όχι τόσο το θέαμα. Εξάλλου, υπήρξε η ίδια η πόλη θέατρο των σημαντικότερων γεγονότων ανά τους αιώνες.
Το θέμα είναι η καταξίωση της φυσιογνωμίας του ΚΘΒΕ στη θεατρική συνείδηση των θεατών της πόλης ή η επανακαταξίωση του θεάτρου γενικότερα;
Ο στόχος είναι να καταξιωθεί το ΚΘΒΕ ως το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το σημαντικότερο θέατρο της Ευρώπης. Πρέπει να υπάρχουν Κρατικά Θέατρα που να 'χουν το δικαίωμα (και την υποχρέωση) να είναι και εμπορικά.
Χρειάζεται καλλιτεχνικό ή διοικητικό - οικονομικό διευθυντή το ΚΘΒΕ;
Χρειάζεται καλλιτεχνικό όραμα του διευθυντή, αλλά και ισχυρό Δ.Σ., στο οποίο να είναι υπόλογος για τα διοικητικά και οικονομικά.
Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα οφείλεται κυρίως στην «ορχήστρα», στα έργα ή στη... μαεστρία του «μαέστρου» της;
Το μόνο που ζήλεψα ως σκηνοθέτης είναι η εκρηκτική συμμετοχή των φιλάθλων στο γκολ της ομάδας τους. H ομάδα είναι η «συνταγή». H μαεστρία της ορχήστρας...
Διαμορφώσατε στο θέατρο τη σχολή Βουτσινά. Τι διδάσκετε σήμερα στα παιδιά της Δραματικής Σχολής;
Αν είναι «σχολή» οι ηθοποιοί να ερμηνεύουν όχι αυτό που διάβασαν αλλά αυτό που σκέφθηκαν διαβάζοντας το κείμενο, ε, τότε ίσως να διαμόρφωσα... Στα παιδιά διδάσκω όχι πώς να «παίζουν», αλλά πώς να κάνουν πρόβα.
Αλλάξατε με τα χρόνια τη σκηνοθετική σας μέθοδο;
Περιόρισα τους... καπνούς (γέλια). Παλιά ήθελα να κατεβάσω τον ηθοποιό στο κοινό, τώρα πια θέλω να ανεβάσω τον θεατή στη σκηνή...
Ποιες παραστάσεις σας κρατάτε ως αγαπημένες;
Το «Χάρολντ και Μοντ», για τη μουσική του. Αυτή του λόγου της Δεσπούλας μου (Διαμαντίδου) και των ήχων που έβαλε ο Κουρουπός.
Σας αρέσει να «αλλάζετε», να παρεμβαίνετε στα κείμενα...
Καμιά φορά τα κόβω, συχνά προσθέτω μουσική. H μουσική είναι διάδρομος, είναι η σιωπή που μας οδηγεί στο «κουκούτσι» του λόγου.
Είστε ένας... σταρ;
Είμαι. Εγώ, είμαι... Είναι ευθύνη αυτό το τονισμένο ωμέγα του «εγώ». Σταρ είναι αυτοί που οι άλλοι δεν ντρέπονται να τους ξέρουν...
Κι αν γνωρίζατε ότι αναλαμβάνετε την τελευταία σκηνοθεσία σας, ποιο έργο θα επιλέγατε;
Ίσως τον «Βαρόνο Μινχάουζεν». Είναι ένα παραμύθι όπου ο θεατής βάζει τη δική του αλήθεια. Αλλά... (αλλάζει γνώμη). Μάλλον θα το άφηνα γι' αργότερα...
Τελικά, «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή»;
Μακάρι να ήταν. Θα είχε τέλος. Τώρα ο κόσμος είναι μια φυλακή. Πρέπει να βρούμε τα κλειδιά να δραπετεύσουμε. Μπορεί να τα κρατά το θέατρο...