επιστροφή

Κ.Θ.Β.Ε. Ο μεγάλος ασθενής
 

Απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Τούλα "Κ.Θ.Β.Ε. Ο μεγάλος ασθενής - Δεκαπέντε χρόνια προβλήματα", περιοδικό Parallaxi, τχ. 152, σελ 34-35, Ιουν 2009

Λέξεις: Γιώργος Τούλας

Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με συνδέει μια μάλλον συναισθηματική σχέση. Που όπως συμβαίνει με όποιον αγάπησες πολύ έχει περάσει από όλα τα στάδια των εξάρσεων. Έρωτας, ενθουσιασμός, συνήθεια, βαρεμάρα, απογοήτευση, θυμός, αποχή. Η πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του θεάτρου ήταν στα δεκαπέντε μου.

Χειμώνας του 1980 ο Νίκος Κούνδουρος σκηνοθετεί Μπρεχτ, την Όπερα της Πεντάρας. Εμείς, μαθητές τρίτης γυμνασίου, βγάζουμε ένα εισιτήριο που κόστιζε μόλις 15 δραχμές για το βήτα εξώστη και κρεμασμένοι σχεδόν σε όλη την παράσταση μένουμε άφωνοι από το θέαμα. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά ελάχιστα πράγματα στο σανίδι θυμάμαι τόσο καλά. Στο τέλος της μάλιστα κατευθυνθήκαμε στα παρασκήνια για να πάρουμε αυτόγραφα από τη Βέρα Κρούσκα, μοναδική στο ρόλο της Πόλι. Για την ιστορία ήταν η βραδιά που κατέρρευσαν οι κερκίδες στο στάδιο Χέιζελ των Βρυξελών αλλά εμάς το μόνο που μας ένοιαζε ήταν αυτό το μαγικό πράγμα που είχαμε δει.

Στο τιμόνι του θεάτρου τότε ήταν ο κύριος Νίκος Μπακόλας και το τι ακολούθησε για μια τριετία ήταν αληθινά μαγικό. Χάρολντ και Μοντ, Μπρεχτ και Χίτλερ, Μπέκετ. Οι παραστάσεις ήταν η μία καλύτερη από την άλλη. Ένα αληθινό θεατρικό σχολείο. Κάθε χρονιά και ένας θρίαμβος. Ή έτσι το νοιώθαμε. Μεγάλοι ηθοποιοί, σπουδαίοι σκηνοθέτες, κόσμος στις παραστάσεις.

Στο παρασκήνιο βέβαια συνέβαιναν και τότε διάφορα αλλά για μας ήταν μια ρομαντική περίοδος που περιοριζόταν στο σανίδι και τη λάμψη του. Από το 1988 που άρχισα να παρακολουθώ επαγγελματικά λόγω δουλειάς τα τεκταινόμενα στο αγαπημένο θέατρο άρχισα να συνειδητοποιώ πως στις κρατικές σκηνές εκτός από το προσκήνιο είναι εξίσου σημαντικά και όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο. Αυτό το παρασκήνιο άρχισε να κορυφώνεται και να αποκτά τον απόλυτο πρωταγωνιστικό λόγο στη δεκαετία του ενενήντα και παραμένει μέχρι τις μέρες μας καθοριστικό.

Κατά τη γνώμη μου η κρίσιμη καμπή στη νεώτερη ιστορία αυτού του θεάτρου υπήρξε η εποχή πριν την Πολιτιστική Πρωτεύουσα του 97. Ανάμεσα στα περίφημα έργα της Πολιτιστικής μερικά από τα κυριότερα ήταν η ανακαίνιση του θεάτρου της εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, η ανακατασκευή του Βασιλικού θεάτρου, που αποτέλεσε και το μεγαλύτερο οικονομικό της σκάνδαλο ξεκινώντας με ένα προϋπολογισμό 3 δις και φτάνοντας τα 9 στο τέλος και η δημιουργία δύο σκηνών στην αποκεντρωμένη Μονή Λαζαριστών. Για να μπορέσουν όλα αυτά να πραγματοποιηθούν το θέατρο ξεσπιτώθηκε στην κυριολεξία για μια τουλάχιστον τριετία. Το όποιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα εκπονήθηκε τα χρόνια εκείνα, φιλοξενήθηκε σε σκηνές περιφερειακά της πόλης, ενώ το κοινό σε κείνη τη μεταβατική φάση απώλεσε την τακτική του επαφή με τη μεγάλη θεατρική σκηνή της πόλης.

... συνεχίζεται ...

περιοδικό Parallaxi, τχ. 152, σελ 34-35, Ιουν 2009

 Ολόκληρο άρθρο:  http://www.parallaximag.gr/test/pdf/previous7.pdf (σελ 18-19) ή εδώ

Επιστροφή στην προηγούμενη σελίδα